Μίλα παιδί μου όμορφα….. Το τέρας του τραυλισμού

Σαν μητέρα τριών παιδιών έχω ζήσει και ζω διάφορες καταστάσεις, τις οποίες καλούμαι καθημερινά να βγάλω σε πέρας και με επιτυχία. Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ως τώρα ήταν  ο τραυλισμός. Αποφάσισα να γράψω γι΄αυτόν διότι ο τραυλισμός ΔΕΝ είναι ασθένεια ΔΕΝ είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι για το παιδί μου και κάτι για το οποίο πλέον νιώθω άσχημα.

Όλα ξεκίνησαν πέρυσι την άνοιξη όπου ο ένας μου δίδυμος άρχισε να επαναλαμβάνει την πρώτη λέξη. Περνώντας διαστήματα ύφεσης και έξαρσης ο μικρός εδραίωσε τον τραυλισμό. Έφτασε σε σημείο να μην μπορεί να μιλήσει. Επαναλάμβανε την πρώτη συλλαβή, έκανε ένα μορφασμό και στο τέλος έκανε απλά ένα νεύμα… άστο μαμά…… Είχα μια μικρή εμπειρία από τον μεγάλο μου γιο και είχα διαβάσει πολύ γι΄αυτό το θέμα. Ήξερα πώς να φερθώ και κυρίως πώς να ΜΗΝ φερθώ.

Ο μικρός μου ίσως να είχε ξεπεράσει το θέμα αν δεν υπήρχαν οι τόσο καλοί και φιλεύσπλαχνοι συγγενείς και «φίλοι», που τόνιζαν στο μικρό: μίλα παιδί μου όμορφα, τι κε κε κε είναι αυτά; Αποτέλεσμα ο μικρός να σταματήσει να επικοινωνεί και να κοινωνικοποιείται. Καλύτερα να κλείνεις το στόμα σου αγαπητέ-τη μου. Ευχαριστώ πολύ όσους εντόπισαν μπροστά στο παιδί μου ότι δεν μιλάει καλά, μια που εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα…… Είστε γελοίοι κύριοι, αμόρφωτοι και άξεστοι. Είναι το ίδιο που λένε αχ αδυνάτησες, αχ πάχυνες μια που δεν έχεις εσύ καθρέπτη και ζυγαριά στο σπίτι σου. Είδατε γιατί χρειάζονται οι συγγενείς;

Πλέον είχα να αντιμετωπίσω όχι ένα πρόβλημα λόγου αλλά ένα τέρας. Οι κινήσεις άμεσες, αγχωτικές, οι τύψεις πολλές…. Φταίω εγώ; Τι λέω, τι κάνω λάθος; Πώς θα βοηθήσω το παιδί μου; Ειδικά όταν το πόρισμα μιλάει για ψυχογενή και όχι αναπτυξιακό τραυλισμό.

Τα δίδυμα λένε αντιμετωπίζουν συχνά τέτοια θέματα. Εγώ όμως το ρίχνω όλο πάνω μου. Πώς, γιατί , πότε,; Ερωτήματα που βασάνιζαν το μυαλό μου. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν πώς θα θωρακίσω το παιδάκι μου να προστατεύεται από όλους αυτούς τους καλοθελητές και από τα συνομήλικα του τα οποία μεγαλώνουν τέλειοι γονείς, είναι αλάνθαστα, φανταστικά, καταπληκτικά και θα κοροϊδέψουν το δικό μου μωρό.  Γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κανείς πώς τα παιδιά ξέρουν το διαφορετικό ή πώς να είναι ευγενικά και με τακτ; Από τους γονείς ξεκινάνε όλα αυτά. Κοροϊδεύω την παχουλή θεία και μετά αυτά λένε τη συμμαθήτριά τους χοντρή. Βαρέθηκα να ακούω ότι τα παιδιά είναι σκληρά. Εμείς μεγαλώνουμε σκληρά παιδιά. Τα παιδιά απλώς είναι αθώα και φιλαλήθη.

Περνώντας ο καιρός στο κέντρο και μετά από αρκετές συνεδρίες κατάφερα εγώ προσωπικά να απενοχοποιήσω τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι ο τραυλισμός είναι ένα πρόβλημα που λύνεται. Δεν είναι κατάσταση, δεν είναι αρρώστια. Αρχικά έμαθα ότι λέγεται τραυλισμός και όχι ο άνθρωπος κεκές. Οφείλεται σε άγχος και αν εγώ δυσανασχετήσω ή πω κάτι στο παιδί απλά το αγχώνω περισσότερο και τραυλίζει περισσότερο. Βοηθάω το παιδί μου όταν δεν δίνω σημασία στο πρόβλημα, όταν τονώνω την αυτοπεποίθησή του, όταν του δίνω χρόνο σε ό,τι χρειάζεται. Μιλάω στο στενό περίγυρο και δίνω ειδικά φυλλάδια για τα πρέπει και τα μη. Περνάω χοντρό λούκι. Ημικρανίες, στεναχώρια, άγχος, κατάθλιψη.

Το παιδί μια έτσι μια αλλιώς.  Δεν είναι τυχαίο ότι όταν κατάφερα εγώ να απαλλαγώ από όλες μου τις τύψεις και τις στεναχώριες άρχισε και το παιδί να προοδεύει.

Σε λίγο καιρό ο Χριστοφοράκος μου από μπουμπουκάκι που ήταν άνθισε και άνθισε υπέροχα! Από το ντροπαλό παιδάκι που κρυβόταν πίσω μου άρχισε να παίζει και να χαίρεται τη ζωή. Γελάει συνέχεια, παίζει με τα αδέλφια του και τους φίλους του, κάνει πλάκες ακόμα διεκδικεί και εμπλέκεται σε καυγάδες, που ίσως  είναι το πιο σημαντικό, μιας που υποχωρούσε στα πάντα. Ο τραυλισμός φυσικά δεν έφυγε. Υπάρχει εκεί και θα υπάρχει για πάντα. Όμως έχει μάθει τεχνικές να μην φαίνεται, να μην τον καταλαβαίνουν που τις εξασκεί και θα τις τελειοποιήσει, είμαι σίγουρη.

Αν κάποιος πει μίλα καλά θα του απαντήσω ή εγώ ή τα αδέλφια του ή ο ίδιος, ότι έτσι μιλάει και ότι δεν τον βοηθά να του το τονίζει και να τον στεναχωρεί. Συζητάμε ανοιχτά για αυτό, εξηγούμε γιατί συμβαίνει και το θεωρούμε πια φυσιολογικό.

Αποφάσισα να προστατεύσω το παιδί μου από το να κάθομαι να κλαίγομαι.Γράψω σήμερα για αυτό απαλλαγμένη από κάθε τύψη, χωρίς φόβο και ντροπή.

Νομίζω πώς κι εσείς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας αν αντιμετωπίζει ανάλογο θέμα, απλά μην το καθυστερείτε άλλο.

Το επάγγελμα του καθηγητή δύσκολο πολύ και ας το ζηλεύουνε πολλοί.

Το επάγγελμα του καθηγητή δύσκολο πολύ

και ας το ζηλεύουνε πολλοί.

Και αυτό γιατί:

Πρέπει όλη την ώρα να είμαστε συγκεντωμένοι σε αυτό που κάνουμε, να θυμόμαστε τα πάντα, να μιλάμε επιστημονικά και να αυτοσχεδιάζουμε ενώ μαζί μας μιλάνε παράλληλα  άλλα 20 άτομα. Πρέπει να αναπτύσσουμε ικανότητες που δεν έχουν οι νορμάλ άνθρωποι, όπως ας πούμε μάτια πίσω στην πλάτη, αυτιά σε όλο μας το σώμα, να μιλάμε και να φωνάζουμε με λαρυγγίτιδα, φαρυγγίτιδα και συναφή, φυσική κατάσταση πολύ καλή ώστε να ανεβοκατεβαίνουμε 10 φορές τη μέρα 4 σκάλες και να κινούμαστε αδιάκοπα μέσα στην τάξη κανένα 5ωρο. Ανθρώπινες επίσης ανάγκες όπως κατούρημα, κόψιμο, φύσημα μύτης, καφέ και λοιπές τέτοιες πολυτέλειες δεν υπάρχουν. Αν κάνουμε πώς αφήνουμε την τάξη για δευτερόλεπτο θα ξεσηκωθεί το σύμπαν.

Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως για μένα δεν είναι η καταπίεση των βιολογικών μου αναγκών όσο το να έχω απέναντι μου 28! διαφορετικές προσωπικότητες και μυαλά και να προσπαθώ φεύγοντας από κει σε 3 τέταρτα και οι 28 να έχουν μάθει κάτι, έστω μία λέξη. Θέλω να προβληματίζω τους μαθητές μου, να μιλάνε εκείνοι, αγνοώ το βιβλίο (οι σύμβουλοι να μην διαβάζουν παρακαλώ), δεν μου αρέσει η έτοιμη τροφή.

Αν μου άρεσε θα τα τάιζα σανό….. χαριτολογώντας…..

Έλα μου όμως που πολλά σε αυτή την ηλικία είναι απροβλημάτιστα. Σαν να ζουν σε άλλον πλανήτη ρε παιδί μου, στον εφηβειοϋπερπέραν. Έρωτες, ανάμεικτα συναισθήματα, λολ!, bulling, οικογενειακά προβλήματα, ρατσισμός…. Από όλα έχει ο μπαξές. Βλέπω παιδιά μπροστά μου που διψάνε να μιλήσουν, αλλά κυρίως να τα ακούσω κι ας πούνε και τη χειρότερη βλακεία. Βλέπω παιδιά που έχουν ανάγκη να νιώθουν σπουδαία, τα οποία αν και δεν έχουν ανοίξει βιβλίο έχουν κάτι να πουν. Βλέπω το ενδιαφέρον, την αδιαφορία, τη δίψα για μάθηση, την υπνηλία.

Σκαρφίζομαι διάφορα τεχνάσματα για να με παρακολουθούν άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι. Ακούω κάθε μέρα πόσο καλή και πόσο κακή καθηγήτρια είμαι. Ακούω πώς σήμερα είμαι όμορφη από ένα άτομο και στραβομουτσούνιασμα από 2 άλλα. Η ηλικία μου; Από 23!έως 40. Δεν με επηρεάζει τίποτα. Μετά από τα μαθηματικά είναι ξεσηκωμένα γιατί θέλουν κάτι πιο δραστήριο, μετά τη γυμναστική είναι το μυαλό τους ακόμα στο γήπεδο, την πρώτη ώρα νυστάζουν τα αγόρια, τα κορίτσια λένε τα νέα τους στα μεταξύ τους πηγαδάκια, την τελευταία ώρα είναι με το ένα πόδι έξω από το σχολείο.

Θυμώνω, εκνευρίζομαι, νευριάζω, συγκατούμαι, χαίρομαι, ικανοποιούμε, χαμογελώ.

Πάνω από όλα όμως δεν ξεχνώ πώς είναι παιδιά. Μου αρέσει να μου φέρνουν τον αντίλογο, μου αρέσει να τα αφήνω να μιλούν για τα προβλήματά τους, μου αρέσει να ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΩ αντί να διδάσκω. Νιώθω αγάπη για τα παιδιά μου και θέλω τα καλύτερα για αυτά.  Θέλω να φέρομαι σε εκείνα όπως θα ήθελα να φέρετε η δασκάλα στο γιο μου. Γιατί θέλουμε δεν θέλουμε τα παιδιά μας νιώθουν κοντά τους και κάποια από αυτά μας βλέπουν πιο πολύ και από τους γονείς τους.

Συνάδελφοι ας ανοίξουμε μια νοερή αγκαλιά σε όλα μας τα παιδιά ακόμα και τα προβληματικά και ας μην απολογούμαστε που κάνουμε 3 μήνες διακοπές. Εμείς ξέρουμε τι προσφέρουμε στην κοινωνία και είμαστε ευτυχισμένοι γι΄αυτό.

Γονείς να ξέρετε ότι και εμείς είμαστε άνθρωποι και αδικούμε. Πάνω από όλα όμως προσπαθούμε για το καλύτερο.

Παιδιά μείνετε όπως είστε αθώα και ανήσυχα. Αντιδράστε στο σύστημα και στην πολιτεία όπως αντιδράτε μέσα στην τάξη. Μακάρι να μην σας φάει και εσάς το σύστημα.

Διευθυντή κανένα ρεπό παίζει;

Αποδυνάμωση του γονικού ρόλου

Είμαστε από τους τυχερούς φέτος που καταφέραμε να πάμε διακοπές.

Μετά από τα μπάνια μας, πήγαμε λίγες μέρες στο χωριό, όπου περίμεναν ο πατέρας και η μητέρα μου.  Όταν φτάσαμε νιώθαμε με τον άνδρα μου μεγάλη ανακούφιση, αφού θα υπήρχαν κι άλλοι 2 άνθρωποι που θα μας βοηθούσαν με τα παιδιά. Μήπως και ξεκουραζόμασταν λίγο, ξεκούραση που τουλάχιστον εγώ την είχα τόση ανάγκη..

Δυστυχώς οι προσδοκίες μας αποδείχτηκαν φρούδες. Ναι μεν υπήρχαν και οι παππούδες όμως βοηθούσαν στην πραγματικότητα;

Η απάντηση είναι κατηγορηματική: ΟΧΙ  και η εξήγηση είναι μεγάλη.

Από την στιγμή που παρκάραμε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι στο χωριό αποδυναμώθηκε ο γονικός μας ρόλος. Άρχισα σταδιακά να χάνω τον έλεγχο των παιδιών μου. Ένιωθα κομπάρσος και όχι πρωταγωνιστής της οικογένειάς μου.

Ότι κι αν λέγαμε εμείς η γιαγιά έπεφτε να μας φάει. Απαντούσε αντί των παιδιών λες και μαλώναμε εκείνη, τα υπερασπιζόταν με πάθος αν και κάνανε αντικειμενικά ζημιές και πράγματα απαράδεκτα. Το βράδυ με το που τα ηρεμούσαμε να κοιμηθούν ερχότανε και τα ξεσήκωνε. Τους έδινε κρυφά συνεχώς γλυκά και εκεί που λέγαμε επιτέλους τα πήρε ο παππούς μια βόλτα εκείνος πήγαινε και τα κερνούσε παγωτά στο καφενείο που τα είχε ο τύπος από πρόπερσι.

Κάνανε ότι θέλανε με τις ευλογίες των δικών μου. Όταν τους μιλούσα ή τα μάλωνα εκείνοι μάλωναν εμένα και τον άνδρα μου και φυσικά τα παιδιά άλλο που δεν θέλανε.

Φυσικά όταν έβρισκαν τα σκούρα μας έκαναν παρατήρηση για το πώς έχουμε κάνει έτσι τα παιδιά μας και η μητέρα μου έφευγε βόλτα ή μάλωνε τον μεγάλο μου με τέτοιο τρόπο που κατάφερε να τον αγχώσει για το σχολείο. Θα πάει πρώτη δημοτικού και όλο του έλεγε αν το πεις αυτό θα σε βάλουν τιμωρία, η κυρία σου θα σε μαλώνει πολύ αν το κάνεις αυτό κτλ κτλ. Τι κι αν μάλλιασε η γλώσσα μου να της εξηγώ ότι το παιδί ήδη φοβάται που θα πάει εκεί.

Αν τολμούσαμε να τα κάνουμε να κλάψουν, πχ όταν τα βάζαμε για μπάνιο, η μητέρα μου τσατιζόταν και αφού μας την έλεγε πολύ άσχημα έφευγε πάλι βόλτα.

Είχα χάσει εντελώς τον έλεγχο των ίδιων μου των παιδιών. Και η επέμβαση και οι υποδείξεις στο φουλ. Στην Αθήνα γίνονται τα ίδια, αλλά εκεί προλαβαίνω τις καταστάσεις. Τα παίρνω σπίτι και τελειώνει το θέμα.

Aντί τελικά να πάρουμε την πολυπόθητη βοήθεια η ζωή μας έγινε ακόμα πιο δύσκολη με τα παιδιά.  Είχα πλέον να μαζεύω τα παιδιά, να πηγαίνω κόντρα στους δικούς μου και όλα αυτά έφεραν γκρίνιες, θυμούς, λογομαχίες και παρεξηγήσεις.

Σήμερα το βράδυ επιστρέφουμε στην Αθήνα. Με περιμένει σκληρή δουλειά με τα παιδιά, κλάματα, τσακωμοί, κατηγορίες. Θα τα μαζέψω όμως. Δεν υπάρχει περίπτωση. Αλλά θα αργήσουν πολύ να ξαναδούν τη γιαγιά.

Απλά σκέφτομαι κάποιους που λένε:  είσαι πολύ τυχερός που έχεις κοντά τη μάνα σου, τον πατέρα σου, την πεθερά … ανάλογα. Είναι τελικά τύχη ή ατυχία; Επειδή πιστεύω ότι είναι σπάνιο ο παππούς ή η γιαγιά να σέβονται τις επιθυμίες του ζευγαριού και να μην κάνουν τα δικά τους μάλλον είναι ατυχία. Ατυχία γιατί βρίσκεις εύκολη λύση να αφήνεις τα παιδιά και εκείνοι κάνουν ότι θέλουν και καταστρέφουν το μεγάλωμά τους. Σε αποδυναμώνουν σαν γονιό, σε κάνουν να νιώθεις ανίσχυρος.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά που τα μεγαλώνουν οι γονείς τους είναι πιο ήσυχα, υπάκουα, κοινωνικά και υγιείς χαρακτήρες. Το είδα κι εγώ από τα δικά μου. Ο μεγάλος μου γιος που έμεινε αρκετά στη μητέρα μου είναι δύσκολος άνθρωπος, γκρινιάρης και απαιτητικός, αλλά τα δίδυμα που τα μεγάλωσα εξολοκλήρου εγώ είναι ήρεμα, συνεργάσιμα, ξέρουν το όχι, με ακούνε.

Επίσης όσο αφορά τον σύζυγο: έχω δει πολλούς άνδρες να βολεύονται με την κατάσταση, αφήνω το παιδί στη γιαγιά, και έτσι δεν αναλαμβάνουν το ρόλο και τις ευθύνες που τους αναλογούν. Υπάρχουν πολλοί που όταν η μαμά φεύγει από το σπίτι για δουλειά, δεν ασκούν τα καθήκοντά τους  ως πατέρες. Δεν μαγειρεύουν, δεν ταΐζουν το μωρό, δεν παίζουν, δεν ασχολούνται με το παιδί τους. Πάνε και το παρκάρουν στη γιαγιά και κάνουν τη ζωή τους. Ο άνδρας τελικά δεν γίνεται ποτέ ουσιαστικά πατέρας.

Μεγάλο λάθος αυτό και του μπαμπά και της γιαγιάς που δέχεται να το κρατήσει. Έχω δει με τα μάτια μου περίπτωση που το ζευγάρι χώρισε με αιτία αυτό το πράγμα. Ο μπαμπάς άφηνε συνέχεια το παιδί στη γιαγιά, η μαμά εκνευριζόταν γι’ αυτό. Η γιαγιά δεν έλεγε όχι ποτέ αν και της είχε πει η κόρη της να μην το κρατάει και στον άνδρα της να μην το πηγαίνει. Η γιαγιά έκανε ότι ήθελε, την έλεγε κιόλας ότι κουράζεται με το παιδί, ο μπαμπάς εκνευριζόταν γι’ αυτό και για το ότι δεν είχε τον έλεγχο του παιδιού του, την έλεγε στη μαμά για τη μάνα της και τελικά βγήκαν στην πορεία τόσα άλλα και το ζευγάρι χώρισε. Η γιαγιά βέβαια ακόμα τρίβει τα χέρια της.

Γι’ αυτό συνάδελφοι γονείς που δεν έχετε κάπου να αφήσετε τα παιδιά σας σκεφτείτε τη θετική όψη του νομίσματος. Έχετε ισχυρό ρόλο στην ανάπτυξη των παιδιών σας. Δεν παρεμβαίνει κανένας και φυσικά έχετε όλη την ευθύνη και για τις επιτυχίες και για τις αποτυχίες.

Καλή μας δύναμη!

Τί είναι για μένα η ευτυχία.

Τι είναι τελικά αυτό το συναίσθημα που το ονομάζουμε ευτυχία και σε όλη μας τη ζωή την αναζητάμε και την κυνηγάμε; Υπάρχει; Είναι πραγματικό συναίσθημα ή είναι κι αυτή ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου εγκεφάλου;

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει τα πάντα προς αναζήτησή της; Το τι θεωρεί ο καθένας ότι θα τον κάνει ευτυχισμένο είναι κάτι υποκειμενικό. Κάποιοι θα ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τα πάντα και να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή μήπως και την συναντήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πικρά γελασμένοι. Η ευτυχία είναι μέσα μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε συνέχεια αλλαγές για να την βρούμε. Αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας, βαθιά στην καρδιά μας και στο τι μας ολοκληρώνει ψυχικά.

Η ευτυχία είναι ένα πολύ πονηρό συναίσθημα. Κρύβεται πολύ καλά στην ψυχή μας και απλώς περιμένει. Περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να πλημυρίσει όλο μας το είναι, όλη μας την ύπαρξη. Και όταν τη νιώσεις τότε απλά μένεις αμήχανος και σαστισμένος διότι δεν γνώριζες ότι η καρδιά σου είχε και αυτή τη δυνατότητα. Είναι μη διαχειρίσιμη.

Κάποιος είπε ότι η ευτυχία είναι στιγμές. Δεν είχε άδικο. Για εκείνον αυτό είναι ευτυχία. 

Για μένα όμως η ευτυχία είναι ένα δάκρυ. Ένα δάκρυ που κυλά από τα μάτια μας όταν τα συναισθήματά μας είναι πιο δυνατά από κάθε λέξη, από κάθε βλέμμα, από κάθε άγγιγμα. Ένα συναίσθημα που ξεχειλίζει από μέσα μας, γεμίζει την καρδιά μας, το σώμα, την ψυχή μας και αφού δεν χωρά άλλο τότε βρίσκει διέξοδο στο δάκρυ.

Αν εκείνη τη στιγμή κάποιος σου σκουπίσει τα μάτια τότε μπορείς να του τη μεταδώσεις. Άρα η ευτυχία εκτός από πονηρή είναι και μεταδοτική.

Για μένα το να ξεχωρίσω την ευτυχία ήταν κάποτε μπερδεμένη υπόθεση.

Όταν στη δουλειά μου παίρνω τα εύσημα νιώθω υπέροχα, αλλά αυτό είναι ικανοποίηση.

Όταν κάποιος μου πει κάτι όμορφο και με «ανεβάσει» νιώθω επίσης ικανοποίηση.

Όταν κάποιος μου πει μπράβο νιώθω περήφανη.

Όταν τελειώσω κάτι νιώθω δημιουργική.

Όταν αγοράζω κάτι ακριβό νιώθω απλά ότι τα κατάφερα.

Όταν περιποιούμαι τον εαυτό μου ή κάνω κάτι εποικοδομητικό στη μέρα μου νιώθω απλά όμορφα και ότι άδραξα την ευκαιρία.

Όταν πάω μια όμορφη βόλτα νιώθω πιο δυνατή, σαν να έχω φορτίσει τις μπαταρίες μου.

Όταν βλέπω τον Αλέξανδρο να λέει το ποίημα του δακρύζω όμως από συγκίνηση.

Τα παιδιά άραγε είναι ευτυχία;

Οι άνθρωποι τεκνοποιούν από εγωισμό, καθαρό εγωισμό. Το μητρικό ένστικτο δημιουργείται μέσα μας από τη στιγμή που βλέπουμε το τεστ θετικό. ΄Αρα γιατί κάνουμε παιδιά; Γιατί ακριβώς κυνηγάμε την ευτυχία. Θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, με όποια δυσκολία συνεπάγεται αυτό, για μία μόνο στιγμή. Για την στιγμή που θα αποχαιρετίσουμε αυτόν τον κόσμο. Για τη στιγμή που θα κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό.

Θα ρώταγε εύλογα κανείς: βοηθάει να έχεις παιδιά εκείνη τη στιγμή; Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρω και μάλλον δεν θα προλάβω να το απαντήσω ποτέ.

Έχουν κυλήσει από τα μάτια μου δάκρυα ευτυχίας και γι’αυτό νιώθω ευλογημένη.

Δεν είναι κάτι εύκολο ούτε και απλό. Πρέπει να συντρέχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και να υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα.

Άρχισα να ανακαλύπτω ξανά τον κόσμο με τα παιδιά μου. Ένα σπουργιτάκι που πετούσε έκανε το μωρό Χριστόφορο να ξεκαρδίζεται στα γέλια και να λέει ατό ατό και τότε ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Ένα χάδι στα μαλλιά μου από τον Αλέξανδρο και ένα σ’αγαπώ πολύ, είσαι η πιο όμορφη μαμά που υπάρχει με έκανε κι αυτό να δακρύσω. Μια αγκαλιά από το Φίλιππο και 20 φιλιά μαζεμένα κι αυτά με έκαναν επίσης να δακρύσω.

Και δεν είναι μόνο αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που με κάνουν να νιώθω έτσι αμήχανα και αδύναμη να αντιδράσω. Είναι ένα πρωί που θα ξυπνήσω αγκαλιά με τον άνθρωπο που αγαπώ, πού θα με κοιτάξει στα μάτια και θα καταλάβω ότι όλος ο κόσμος σήμερα είναι αυτό το δωμάτιο και αυτή η αγκαλιά. Είναι ένα φιλί όλο πάθος, μια σκέψη, μια ανάμνηση. Είναι ο έρωτας ο πραγματικός δυνατός υπέροχος έρωτας που ενώνει ολοκληρωτικά δύο ανθρώπους.

Είναι ένα δάκρυ που κυλά όταν βλέπεις τη θάλασσα, τη βροχή να πέφτει, τον ήλιο να αποχαιρετά τη μέρα, ένα τριαντάφυλλο που ανθίζει στον κήπο σου και για όλα αυτά τα μικρά και γλυκανάλατα πράγματα να έχεις έναν άνθρωπο να τα μοιράζεσαι και να νιώθει ακριβώς όποιος νιώθεις κι εσύ.

Η ευτυχία είναι σύνθετη λέξη: από το ευ που σημαίνει καλό και το τύχη. Είναι λοιπόν η καλή τύχη. Για μένα λοιπόν η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καλή τύχη που μου φέρνει τους ανθρώπους που αγαπώ κοντά μου.

Αν λοιπόν με δεις κάποια στιγμή να δακρύζω μην με παρεξηγήσεις. Είναι η ευτυχία που προσπαθεί να βρει τη δική της διέξοδο και να με χαίρεσαι για την καλή τύχη εκείνης της στιγμής. Προσπάθησε να με καταλάβεις και ίσως να κλέψεις κι εσύ λίγη από αυτή, όπως θα προσπαθήσω να κλέψω κι εγώ από τη δική σου.

Ποια είναι αυτή η μεσήλικη κυρία που με κοιτάει παραπονεμένα;

Οι εγκυμοσύνες, ο θηλασμός και το μεγάλωμα των παιδιών μου πήρε μέχρι τώρα 7 χρόνια. Και αν βάλω και κάποιες προσπάθειες πιο πριν και κάποιες ορμόνες που πήρα (άδικος κόπος, λάθος γιατρού;) πάνε λοιπόν 9 χρόνια.

Όλη σχεδόν η 4η δεκαετία της ζωής μου κινήθηκε γύρω από τα παιδιά.

Ορμόνες=κιλά και ψυχολογικές μεταπτώσεις,

Εγκυμοσύνες=κιλά ευτυχώς όχι πολλά όμως ραγάδες, χαλάρωση και φυσικά γενικότερη καταπόνηση του σώματος, ιδιαίτερα από τη διδυμοεγκυμοσύνη.

Θηλασμός=κιλάααααααα, πολύ πείνα βρε παιδιά! Ποιος ξερόλας είπε ότι ο θηλασμός αδυνατίζει; Ειδικά αν θηλάζεις δίδυμα και βγάζεις και έξτρα γάλα να φτιάξεις υποαλλεργική κρέμα! Πεινούσα σαν λύκος. Ένιωθα ότι λιμοκτονώ αν δεν έτρωγα. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου ξυπνούσα τη νύχτα να θηλάσω και μετά πήγαινα και ….έτρωγα. Δεν είχε σημασία η ώρα, 3, 4, 5 τη νύχτα….. Και νερό…. έχετε δει τον μπομπ σφουγγαράκη όταν μπήκε στη γυάλα της Σάντυ για πρώτη φορά που έλεγε βραχνιασμένα και καταπονημένα: νερό, νερόοοοοο και ο Πάτρικ  έλεγε δαχτυλάκι δαχτυλάκι Μπομπ J.

Κλεισούρα=κιλά. Πολύ κλεισούρα ειδικά μετά τα δίδυμα. Πώς να πάω οπουδήποτε αφού μια το ένα μια το άλλο ήθελαν να θηλάσουν; Αφότου γέννησα μετά από 4 μήνες πήγα στο περίπτερο και ζαλιζόμουν στο δρόμο….. Δεν φαίνεται απίστευτο; Όσες φορές τόλμησα να τα βγάλω βόλτα όλο και κάποιο θα ούρλιαζε, έστω και αν το άλλο ήταν ήσυχο. Τραβολόγαγα και τον μεγάλο. Αυτό όμως είναι κάτι που μόνο μια διδυμομαμά το γνωρίζει. Αν έχεις ένα το παίρνεις αγκαλιά, το ηρεμείς. Τα 2 όμως; Τι το κάνεις το άλλο;                                                                                                                                           

Κλεισμένη στο σπίτι για μήνες το μόνο που φορούσα ήταν πυτζάμες, φόρμες και παντόφλες. Τα γάλατα έτρεχαν από το στήθος μου, ο Φίλιππος συνέχεια έτρωγε τα μαλλιά μου που ήταν πλέον μονίμως πιασμένα κοτσίδα και λιγδωμένα. Και ως φυσικό στολίδι πολλές φορές ξινισμένες γουλιές…..

Και αυτή η αϋπνία; Είχα εντυπωσιαστεί με το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να προσαρμόζεται. Να ξεχνά ότι είναι άνθρωπος και έχει ανάγκες. Έμαθα να είμαι συνεχώς στην τσίτα, να ξυπνάω ανά πάσα στιγμή. Έμαθα να μην κοιμάμαι, να κρατιέμαι ώρα για την τουαλέτα και φυσικά έμαθα πώς να μην είμαι γυναίκα, σύζυγος, φίλη. Έμαθα επίσης να ξεπερνάω τα όριά μου σωματικά και ψυχικά.

Τα σωματικά τα πληρώνω κάθε φορά που τρέχω για φυσιοθεραπείες. Τα ψυχικά τα πληρώνω με ημικρανίες. Μάλλον χρωστάω πολλά στη ζωή μου…..

Με αυτά και αυτά πέρασε σχεδόν μια δεκαετία, από τα 30 στα 40. Δεν είμαι ακόμα 40 αλλά τα πλησιάζω.

Πάω στη δουλειά και πρέπει να ετοιμάσω τα παιδιά, να τα πείσω ότι πρέπει να ντυθούν, να μην ξεντυθούν, ότι δεν θα τα εγκαταλείψω στο σχολείο και ότι τα αγαπάω πολύ αλλά δεν μπορώ να τα πάρω μαζί μου στο σχολείο μου.

Μέσα σε όλα αυτά να φτιάξω κολατσιό στον Αλέξ., να βρω ότι παιχνίδι τους θυμηθεί εκείνη την ώρα, να εμπλακώ στους καυγάδες τους ακόμα και για το ποιος θα πατήσει το κουμπί του ασανσέρ. Μέσα σε όλα αυτά να κουβαλάω 3 τσάντες και τη δική μου που είναι γεμάτη βιβλία, διαγωνίσματα και ενίοτε και το λάπτοπ. Από όσο καταλαβαίνει κανείς δεν βάφομαι, φοράω ότι βρω και γενικά δεν περιποιούμαι τον εαυτό μου.

Μια μέρα λοιπόν έσκυψα μπροστά στον καθρέπτη μου και ξανασήκωσα το κεφάλι μου σε λίγα δευτερόλεπτα. Ποια ήταν αυτή που με κοιτούσε; Εγώ αυτή τη γυναίκα δεν τη γνωρίζω! Εγώ θυμάμαι μια νέα γυναίκα με σφριγηλό δέρμα, με ωραίο σώμα, χωρίς φουσκωμένη κοιλιά και κυτταρίτιδα, με λαμπερά γαλάζια μάτια, ζυγωματικά, με όμορφα πλούσια μακριά ξανθά μαλλιά και το σημαντικότερο από όλα ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ…….

Πού πήγε αυτή η νεαρά; Ποια είναι αυτή; Τόσα χρόνια γιατί δεν κοντοστάθηκα για μια στιγμή μόνο στον καθρέπτη; Στον εαυτό μου; Το μόνο που κοιτούσα είναι το προφίλ της κοιλιάς μου και λάτρευα το πόσο μεγάλωνε. Και κάθε φορά που περνούσα από καθρέπτη τον προσπερνούσα όχι γιατί δεν είχα 2 δευτερόλεπτα, αλλά γιατί φοβόμουν αυτό που θα αντίκριζα.

Μια μέρα λοιπόν έμεινα εκεί και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω ότι αυτή ήμουν όντως εγώ. Με περιεργάστηκα πολύ ώρα σαν κάποιον άγνωστο. Αποφάσισα εντελώς αντικειμενικά ότι ήμουν επιεικώς μαύρα χάλια. Το πρόσωπο μου ρυτιδιασμένο, με μαύρους κύκλους, η κοιλιά ακόμα λες και ήμουν έγκυος, τα μαλλιά θαμπά και άτονα.

Τότε λοιπόν έχοντας πιάσει πάτο ως γυναίκα παίρνω την μεγάλη απόφαση.

Να θυμηθώ ότι είμαι άνθρωπος. Τους επόμενους μήνες καταφέρνω με πολύ κόπο να πηγαίνω καθημερινά γυμναστήριο ακόμα κι αν τα παιδιά είναι άρρωστα. Καταφέρνω ως τώρα να χάσω 17 κιλά και έχω και συνέχεια. Κόβω τα μαλλιά μου και τα αφήνω να ανανεωθούν. Βάζω κρέμες. Ψωνίζω πράγματα ΚΑΙ για μένα. Βγαίνω έξω.  Απενοχοποιούμε στον εαυτό μου ότι μπορώ να αφήσω τα παιδιά στη μάνα μου ή στον άνδρα μου για 1-2-3 ώρες.  Συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ζωή και έξω από το σπίτι. Αρχίζω να ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Αν κάποιος με ρωτούσε αν υπάρχει μυστικό υγείας και ομορφιάς θα έλεγα ο ύπνος! Κάνει θαύματα, σε μένα τουλάχιστον έφυγαν οι μαύροι κύκλοι και οι ρυτίδες! Με μόνο 6 ώρες ύπνο την ημέρα. Αν κοιμόμουν 8 ώρες μπορεί και να ήταν σαν να έκανα μπότοξ.

Δέχομαι κομπλιμέντα ξανά. Το μόνο κομπλιμέντο που δεχόμουν τα τελευταία χρόνια είναι τί όμορφο παιδάκι που είναι αυτό, α μοιάζει στη μαμά του. Κάποιος προχθές στο γυμναστήριο δεν  πίστευε ότι έχω 3 παιδιά. Υπάρχει καλύτερη φιλοφρόνηση;

Πέταξα τα ρούχα τα φαρδιά, τις ξεχειλωμένες πυτζάμες, τα σουτιέν του θηλασμού.

Κοιτάω το καθρέπτη μου. Εξακολουθώ να μην βλέπω εκείνη τη νεαρά.

Βλέπω την μεσήλικη κυρία που όμως αυτή τη φορά χαμογελά πλατιά!